Na dnie życia szepty miłości...

Zmrożony w poświacie nadziei
Kroczysz wśród zgiełku i pośpiechu
Uchylasz czoła mętnej ideii
Wykrzywionej w drwiącym usmiechu

Stajesz po raz kolejny
Nad grobem swej miłości
Jesteś taki chwiejny
Obyś nie wpadł w bramy nicości

Czas rozpala płomienie tęsknoty
Rzucając na twe serce ból
Zapalasz miłości znicz złoty
Gdzie się podział życia Król?

Śmierć zatapia statki nadziei
Topiąc w strumieniu życia twe smutki
Wyzbądź się prędko chorych ideii
Czas przeznaczony na życie jest bardzo krótki

Stojac w tym miejscu kochając
Tę mglę po drugiej stronie
Próbujesz sobie zaprzysiąc
Kiedyś byłaś, a dziś jesteś tylko wspomnieniem

autor

mystery***

Napisany: 2004-11-18 Dodano: 2004-11-18 12:03:58

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 61

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie