na drugim brzegu

Dla Kasi (K.K.) - dedykacja po latach gorącej, niespełnionej i - nieszczęs s dla Kasi (K.K.) - wwyniku prawdziwej, gorącej i wzajemnej -

Dedykacja (- dla.)
Kasi (K.K.) - w wyniku prawdziwej, gorącej i wzajemnej - długiej - ale i długo - nieszczęśliwej miłości (gdy.) - stala się dla mnie duchową siostrą, a ja - daj Boże- duchowym przyjacielem




Nie zostało mi
wiele wspomnień.
Jeden wieczór,
jedna – weselna noc
- dwie serdeczne rozmowy…

Dwa pocałunki.

[i (mój) – popłoch.]

Pozostał wyraźny ślad
(który nie jest snem)
- ślad stopy
i zachwyt
oczu
(które także nie były snem)
u podnóża kokosowych palm
na obrzeżach tropikalnej wyspy
na tafli wodnej
w późnojesiennej mgle

- w mym... - (i - na mym)
- śmieciowisku...

nie zamknięty
cykl wierszy,
dzielących szczegół
(nożem na czworo)
jak chleb
- między dwoje

Po latach – wiem,
że to
mój ślad
(twojej stopy)
…

Zmarnowałem
zachwyt i chrzest
(- i siebie.)
i Ciebie - i Nas.

Nie dałem Ci
żadnych szans
na pielęgnację Słowa,
które nie zostało
powiedziane.


Miłość moją... (i Twoją) – wrzuciłem
jak wiadro
- w studnię (bez dna)

(puszczając sznur)

…

Oczy – zakleiłem Ci
taśmą,
dłoń – owinąłem we wstęgę.

- Wybacz!..


…

Miłość (swoją) - jak własność
(- znowu) – jak sznur
zawiązałem na szyi
- w pętlę.
(- aby bujać)
dyndać w gęstwinie pieśni(!)
i powoli
umierać dla Ciebie
w Twoich... - i na Twoich
oczach.

Wybacz!

- bo.
- (potraktowałem Cię)

jak fikcję...

która nie może
się spełnić.

- Tak! (potraktowałem...)
Ideał!..

sennych marzeń.
Ciebie:

młodą i najpiękniejszą

kochającą kobietę
z ciała i krwi.

…

Wybacz!
- że - na koniec... - wielbiłem Cię...

jak betonowy pomnik
Maryi Panny
przy kościele parafii.

…

- I z tego... (dlatago)
spowiadam się Bogu...

- i Tobie!...

(- moja Muzo),

której pierwsza i pierwotna
niewinność
i uroda sięgająca
jasności - Toich oczu i gwiazd
uwiodła mnie, urzekła
- i poprowadziła

(przez więzy...)

– aż do zrezygnowania
i wolności.

…

Nie miałem prawa
odejść.
(Nawet – zasłaniając się
kontraktem małżeństwa)

Nie miałem prawa odejść!

- Nie ja jeden
niosłem brzemię ojcowskich
obowiązków.

Nie miałem prawa
odejść
bez słów…

(nawet wtedy...
(i zwłaszcza wtedy...)
gdy byłaś Matką)


…

Nie miałem prawa
- uciec
przed poznaną prawdą.


…



Po części – okazałem się
tchórzem...

- po części...
- człowiekiem

(małej wiary…)

Przerosło mnie
wyobrażenie
Twoich oczekiwań

Przerastało mnie
wszystko:
Twoja uroda,
(zachwyt)
i (Twoja) – i moja
miłość.


…

Dziś – wiem.

- Dla jednej chwili(!..)

(dla jednej kropli Twoich oczu...)

- dla prawdziwej chwili
z Tobą
- powinienem porzucić
świat.

…

A – cóż... - ja?
Z szacunku dla umów...
- odrzuciłem
Sakrament
(Małżeństwa).

(I dlatego – te łzy
Ołtarza
- i Twoje łzy
i smutna twarz...

- i nasze blizny)

(bo nasza miłość)

A Ty? – Matka…


(i nie mylę Ciebie – z Lilianą)

z Krainy Czarów.

(I nie nazwywam Cię – Matką
- Ziemią)

bo Ty jesteś z innego świata,
z innej bajki

…więc – Ty – Matka…
- moje szaleństwo:

(mój kwiat, mój motyl…)

Moje przywiązanie...

- Moja łódka...
i wymarzona dłoń,

którą odepchnąłem
(myśląc,
że tak będzie lepiej…)

- od brzegu ust,

(bo niegotowa przystań)

- abyś popłynęła
(samotnie?)
aż do spotkania
- po latach...

(- ze mną?)

- na drugi brzeg.

Popielec 22.02.2012

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2020-12-29 Dodano: 2020-12-29 09:31:34

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie