Na grobie syna Piotra

Szept listka co opadł - niemy jęk cmentarny,
Zza grobu przesłanie, całkiem obumarły
Krzyk życia wygasły - na wieki bezszumny

Płacz i ból zaklęty w usta pełne trwogi -
I zapadający gdzieś pośrodku drogi
Między padół ziemi a nieba szczyt dumny -

W kolorze jesiennym, który ziemne soki
Wyhołubił w drzewie dębowym, wysokim,
Sięgając korzeniem aż do Piotra trumny,

Aby pić ze źródła zimnych warg koralu,
Żywe słowa pełne cierpienia i żalu,
Zaklinać je w drewna promienistych kreskach

Do czasu gdy wzejdzie czas dębowej kośby
I w śmierci się dopełni sens szeptanej prośby,
Utuliwszy ciało w sześciu prostych deskach,

A potem znów przepłakać rok niecały jeden,
Aby z ziemi wytrysła obrodziwszy niebem
Pieśń cicha i niema kruchego listeczka.

autor

Weno

Napisany: 2015-10-24 Dodano: 2015-10-24 11:25:13

Ten wiersz przeczytano 1000 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie