na grudach ziemi

podążając do sadu owocowego przez bramy
nocy ponurej pod pelargolą
uschniętych kwiatów jesienią
ciemnej przestrzeni po grudach

ziemi spopielonej z latawcem
w małej dłoni na przepalonych bladych
sznurkach wyciętych z karbowanej
życiem niedomalowanej kory

przeszedł śladem złej godziny
w łachmanach bieli najjaskrawszej
spragniony kropli mineralnej chłopiec
rosnący w zieleni

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2006-11-22 Dodano: 2006-11-23 10:31:41

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie