Na krawędzi zwątpienia
Poświęcam ten utwór wszystkim, których dzieci opuściły rodzinne gniazda.
Ja
wciąż pytanie zadaję bolesne
czy warto by życie ciążyło jak ołów
gdy kres wybawienia przedemną jak we
śnie
a jednak się waham gdy stoję na progu.
Ty
jesteś daleko, choć bliska w zasięgu
znów nie mam odwagi by dotknąć Twej ręki
choć wiem, że balsamem są Twe ciepłe
słowa
gdy koją mą duszę z życiowej udręki.
One
wszystkie odeszły gdy wiatry powiały
by losy swe złączyć z innymi losami
historię istnienia powtórzyć ponownie
pójść dalej w głąb życia krętymi
dróżkami.
My
słowo piękne dające odwagi
rozprasza złe myśli umysł miotające
giną smutku fale, cichną życia wichry
podaję Ci rękę widząc znowu słońce.
autor
Helios
Dodano: 2009-10-09 07:48:39
Ten wiersz przeczytano 545 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
smutne ale prawdziwe...dzieci jak ptaki ma się w domu
jak są małe...gdy dorastają wyfruwają z
gniazda...ładny wiersz :)
To ważne żeby w chwili gdy dzieci opuszczą rodzinne
gniazdo mieć oparcie w partnerze życiowym.Popraw
"przede mną".
takie już jest przemijanie... nasze potomstwo
wcześniej czy później zacznie życie ..."swoje"
życie...lecz my rodzice- też do tego życia należymy-
ale to już co innego niż w dzieciństwie... życiowo i
prawdziwie u Ciebie...Pozdrawiam:)