na łące ...

..czystej zieleni..

słońce kreśli znaki
krajobrazu życia,
czuję je, gdy zamykam oczy
wyłączam rozum,
miarowym rytmem
smakuję przestrzeń

drżenie oddechu
powietrza w płucach,
stłoczonych w pulsie
odzewu - fali wspomnienia
zatopionego w głazach

dusz ukrytych w przetrwaniu
wiecznym, niczym uśpionych
rycerzy, wywołujących imię ..

głowę ukrywam, w dłoniach
cierpienia, spoczywa
skrycie na tej zieleni,

łzami rozkruszam serce
kamienia, z ufnością patrzę
prawdą miłości

świata, wolnego od chorych
uczuć, ran bez litości zadanych
sobie - tobie, im wszystkim

i kiedy otwieram serce nie muszę,
tak nadaremno, wzywać imienia...
by się okazać ... „ zieloną wróżką „
ożywających przy niej kamieni ..(..)

.. w moim świecie ...

autor

Zamyślona7

Napisany: 2017-12-10 Dodano: 2017-12-11 18:27:33

Ten wiersz przeczytano 1485 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie