Na ławeczce
Pośród starych zmurszałych drzew
Co bledną już w zapomnieniach,
W głębokim cieniu ławeczka…
A na niej siadają wspomnienia.
Ludzie nie mogą ich widzieć
To jedno, mniejsze – jest jego,
A drugie, smutniejsze – to jej
Tak siedząc, czekają czegoś.
Czasem przechodzi nadzieja
Aż z żalu musi zakwilić
Nad tymi, co śliczne wspomnienia
Bez siebie tu zostawili.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.