Na morzu, jak w życiu

Gładka i przejrzysta tafla morza niczym dywan.
Statek na nim porusza się majestatycznie.
Słońce i błękit nieba dodaje wszystkiemu uroku.
I nagle strach i ciemność ogarnął marynarzy.
Słońce spłoszone uciekło z błękitnej sceny.
Scenografia się zmienia,
Złowrogo wkroczył mrok.
A z nim szare chmury i granatowe niebo...
Jakby brudne, niedomyte.
Sztorm się nagle zerwał,
Żagle wraz z nim.
Pociągnęły statek,
Wszystko zostało zdmuchnięte niczym domek z kart.
Ludzie się modlą, aby przeżyć.
Statek się buja i kiwa,
Mało nie zatonie.
W kajutach wszystko lata,
Z niewiadomych przyczyn wznieca się pożar!
Iii!!??
Ulatuje życie...
Wszystko się kończy,
Symfonia grać przestaje.
Morze jest jak życie,
Głębokie i nieprzewidywalne.
Gdy jest burza musisz walczyć,
Albo się poddać.
Gdy się poddasz kończy się cały rejs...

autor

zabucha90

Dodano: 2005-05-15 18:03:07

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie