Na nowo

Oddech Boga zastyga wśród popiołów,
jak parafinowa łza poruszona ogniem
i zgaszona dotykiem powietrza.

Ludzkie sny biegną bezszelestnie,
ukrywając swe istnienie
przed oczami współczesności.

Zatrzymaj choć jeden z nich,
aby stał się na nowo myślą
i wypełnił okrąg świata.

Przywróć do życia drzewa
pogrążone w bieli
słowami pełnymi naiwnej wiary
w chwilę.

Nikt przecież jeszcze nie wie,
że i ona przeminie,
spłonąwszy na popiół
we wzroku przechodniów.

autor

Maja Dominik

Napisany: 2006-01-02 Dodano: 2007-02-26 21:39:32

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie