Na rozdrożu
Na rozdrożu stanął człowiek
może drogi zmylił szlak
może serce złamał sobie
teraz jest mu czegoś brak
Usiadł cicho nad strumieniem
pogrążony w smutku swym
i zakończył go westchnieniem
jak mi ciężko w życiu tym
Cicho szumiał las brzozowy
strumień szemrał mowę swą
człowiek budził się jak nowy
bo uwierzył w miłość Twą
Oczy szczęściem zajaśniały
łzy osuszył leśny wiatr
Panie Boże dla Twej chwały
przemierzyłem świata szmat
Błędną drogą szedł przez życie
smutek błędem także był
i to nagłe serca bicie
i strach w którym zawsze żył
Słońce świeci dla Twej chwały
ptak wysławia wielkość Twą
a on biedny człowiek mały
teraz kroczy drogą Twą
Dokąd wiedzie nowa droga
czy jest łatwa któż to wie
teraz idzie szukać Boga
by mu serce oddać swe
autor
joanna 53
Dodano: 2020-04-19 14:40:19
Ten wiersz przeczytano 621 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Zagłosuję,bo przekaz jest piekny!
a spróbuj napisać ten wiersz od nowa tak, żeby pozbyć
się wszystkich swym, tym, swą, twą, swe.
Gwarantuję, że to zrobi wierszowi dobrze. Pozdrawiam
:):)
Wiara gleboko pisane.
Pozdrawiam:)
Mój Ojciec mówił, że szczęście to nie okoliczności
zewnętrzne, tylko cecha charakteru. W życiu tego
człowieka nic się nie zmieniło. Zmienił się tylko on
sam. I od razu pojawiły się nowe siły, a zmartwienia
okazały się nie tak ważne...
Najważniejsze, aby w porę odnaleźć właściwą drogę.
Pozdrawiam serdecznie.
Ciekawy wiersz z nutką wiary i nadzìei. Pozdrawiam
Ciekawie to ujęłaś... z wiarą pisane :-)
Właściwą drogę znaleźć to wielkie szczęście.
Pozdrawiam serdecznie z podobaniem :)
Bardzo mi się wiersz podoba. Z wiarą napisany, ale bez
zbędnego patosu :-)
Pozdrawiam serdecznie :-)