na zakręcie

przepraszam za literowe odległości!

Witaj,
bardzo współcześnie, a do datkowo Itaka i morski
tułacz.
Interesujące połączenie.
Pozdrawiam.

Z podobaniem :) Pozdrawiam serdecznie .

Bardzo ciekawy wiersz.Smutny.Pozdrawiam.

właśnie tak, są takie domy gdzie ani żyć, ani umrzeć
porządnie się nie da

dzięki - bo dopatrywałem się metafory że każdy z nas
jest Odysem, co wraca do swojej Itaki.Nie poszedłem
kierunkiem co każdy z nas może dać drugiemu
człowiekowi...pozdrawiam

no fakt, bo może być - i taka Itaka :) Wiersz podoba
się ;)Pozdrawiam

Re Green_Green
Każdy człowiek ma swoją Itakę.Szymon przewiesza przez
poręcz bluzę.Drobiazg, ale jakże wymowny.Gorzka i
beznadziejna jest ta Itaka, po której nie zapłacze.To
okrutny symbol dla człowieka.Użyłam go świadomie.Każdy
z nas może ofiarować drugiemu człowiekowi Itakę.Chyba
nie muszę tłumaczyć - pozdrawiam.

tylko nie mogę poskładać Szymona z Itaką - byłbym
wdzięczny - za podpowiedź :)

Życie zawsze niesie niespodzianki smutno ale tak
bywa.

Ruiny ziejące wytrzeszczem okiennym pozbawionym szkła.
Siedlisko patologii niemym krzykiem wołające o pomoc!
Dojmujący wiersz, prawdziwy...
Dziękuję Jutto za odwiedziny, pozdrawiam cieplutko:-)

Pozdrawiam i głos zostawiam :) +

Jak to jest że człowiek całe życie dorosłe pracuje,
wychowuje dzieci a na stare lata zostaje sam, w
podartej bluzie, bez opieki, serdeczności...smutna
jest starość. Szczęśliwi ci co mają dom nad głową i
nie załamały ich przeciwności życia. To tylko moja
interpretacja Twojego wiersza... Pozdrawiam

b. ładnie poprowadzona refleksja z przykuwającą
puentą.

Och te miasta pełne brudu i cieawych czasem cudów