Nad nami!

Czasem, nawet, gdy cisza wokół, gdy ni liść jeden nie podskoczy, tak błogo,
to jednak krzykiem rozdarty na części sto.I chaos, nie wiem, lub boje się w nazwę to obrać.
Bo patrzę na zdjęcie, szarobiałe, z Aniołem w temacie.
I tak zasypiam na serca miękkości.I tak patrzę i patrzę...
I tak zakrzyczeć raz jeszcze pragnę i jakoś nie mogę,
bo usypiam Twą urodą.Zapominam się w Twych włosach.
W oczach gubię sens rozglądania wokół, bo wokół tylko Ty,
w ustach marzenia ukradkiem układam, może kiedyś oddadzą mi wczorajsze sny.
Jeju, jak niewinnie doskonała, jak dzika w swej niecodzienności,
jak nieosiągalna.A wymarzona po stokroć.
Wierszem, poematem, obrazem, czy hymnem, elegią,
nieważne.Pragne Cię.Za dużo i więcej jeszcze Twego spojrzenia.
Twej obsesji, Twej tęsknoty, dotyku delikatnej dłoni.
Tylko powoli, bys nie rozpłynęła się.Czasem lepiej jest nie obudzić sie z utopii.
I nadal patrzę...Twój wzrok rozmarzony, gdzieś lekko w górę...kogo wypatrujesz?
Może to ptaki, co kluczem nad Tobą, a może właśnie ja?
Może marzenia o Twoim niebie nie będą bezczelne zbyt, więc marzę.W tym trwam.
I pozwól jeszcze raz zatopić się w tym spojrzeniu, pozwól na chwilę choć, tylko tysiąc lat,
kochać i pieścic błękit oczu, które co dzień na nowo zdobywają świat.
Za rękę, chodzmy więc w te maki, jesli mogę tak zamarzyć...
popatrz w niebo.Nad nami!kluczem tańczą ptaki.

autor

rebel

Napisany: 2008-06-07 Dodano: 2008-06-09 11:34:22

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie