Wyspowiadam sie przed Tobą.

Nakazałeż mi isć drogą i nienawidzić wspomnień,
nakazałeś płakać, gdy wspominam marzenia z dziecinnych lat.Zamordowane kablem złożonym na czworo.
Nakazałeś nienawidzić.Z całego serca!
I kochać równocześnie.Obsesyjnie.Okaleczyłeś me pragnienia.
Stworzyłes mnie, takim, jakim nienawidzisz, jakiego wstydzisz się na ulicy,
i wciąż gniewem ciskasz.Że nie jestem, takim, jak chciałeś.Tylko gwałcę wolnością życie.
Ale ja to Twoje dzieło.Każdy grzech na spowiedzi społeczeństwa, Twoją jest modlitwą,
modlitwą agresji i przemocy.Posłuchałem.To wszytsko.
Nie potrafię czasem juz płakać, stwarniała skorupa,
nie potrafię kochać, jak trzeba.Krzywdzę oceany ludzi.
Jestem wojownikiem, nic mnie nie złamie, za to dziękuję.
Wierzę w siebie i jestem wolny!O tym dzięki Tobie zawsze marzyłem.
Jest cos dobrego w męce, która mi zadałeś.
Jestem dobrym człowiekiem.Jeczcze mam idee wspaniałe.
Lecz czasem nie nadążam za dobrocią serca, bo chaosem jestem i roztargnieniem uczuć,
zmiksowane me potrzeby i cele.Jak płatki rozsypane w burzę.
Zniszczyłeś mnie, niewinnego.Stworzyłeś mnie, Rebela.
Nie wiem, czy dobrze to, czy żle.Za swoje czyny odpowiem w niebie.
Ale chcę wykrzyczeć, że przykro mi , stary!
Zaliczyłeś porażkę z tym wychowaniem.
Dość żalów, do zobaczenia, znów trzaśniesz za mna drzwiami.
Bo jestem sobą.A syna chciałbyś.

autor

rebel

Napisany: 2008-05-29 Dodano: 2008-05-29 17:50:27

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie