Nad przepaścią

Brakującym kolorem w szczęścia tęczy,
ckliwą pieszczotą wiatru wśród listowia,
szkarłatnym pulsem serca co wciąż dręczy,
kiedy nie sposób go skryć, ni obcować.

Najwyższym szczytem świata - Everestem,
kiedy zachwyca widok - krok od śmierci,
dzisiaj spadając w przepaść - ciągle jestem,
znękany utrapieniem w swej pamieci.

Gdy na piersi obecny jak amulet,
postronek licznych tęsknot co zaciska,
przed zapomnieniem chroniąc - szczerym bólem,
wciąż tlące się od nowa, tkwią ogniska.

Znam tylko jeden sposób - ptaka lotem,
rozłożyć już ramiona - wszakże puste,
gdy niespełniona miłość ma ochotę,
ze zbocza ciałem cisnąć, gdzieś w czeluście.

autor

Arturro

Napisany: 2020-07-09 Dodano: 2020-07-21 11:55:40

Ten wiersz przeczytano 996 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie