Nadbrzeżna dziewczyna

........Dla kogoś, kto odważył się wyjść ze swojej skorupy, i aby był już stale odważny.....

zobaczyłeś ją , biegła boso brzegiem
a wokół niej piach i kamienie…
dokąd biegła, ja nie wiem
pewnie do mety spełnienia

czemu nie wołałeś? choć szeptem za nią…
nie mogła cię słyszeć, myślisz…
przecież ona jak ziemski anioł
spowita ciszą – najcichszą z cisz

nic nie mówiła? nie słyszałeś…
biegła uparcie, włosy tak jakoś rozwiała
nic jej nie dałeś? nie miałeś…
a serce? zapomniałeś!

szedłeś po jej mokrych śladach w piasku
dumałeś… a dlaczego i po co?
żyje ona w duchowym obrazku
odżywa szczególnie z księżycową nocą

targa tobą tajemna i zła rozpacz
ta tęsknota stale w duszy rośnie
mówię, idź na brzeg jeziora i zobacz
ona nadal tak samo i dziś biegnie

czy pójdziesz? tego nie wiesz
dlaczego odwagi stale ci brak?
idź, wstawaj, żyj i nie leż!
bo serce rozerwie ci żal!

wstałeś, dla świętego spokoju wyjdziesz
a czy za dłoń jej chwycisz?
i razem z nią do tej mety dobiegniesz?
czy znów swe życie spłycisz!

autor

Bliźniak

Napisany: 2006-05-23 Dodano: 2006-05-24 06:31:48

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie