Nadzieja...

KIEDYŚ BYŁAM PEŁNA NADZIEI
LECZ COŚ WE MNIE PĘKŁO
CI CO MNIE ZNALI WSZYSTKO WIEDZIELI
ZAMIAST RAJU ROBIŁAM SOBIE PIEKŁO
NADZIEJA UCIEKŁA PRZEZ PALCE
JAK MĄKA PRZEZ SITO
PODDALAM SIE DLUGIEJ WALCE
I W KOŃCU MNIE ZIEMIĄ PRZYKRYTO
NIKT PRAWIE O MNIE NIE BĘDZIE PAMIĘTAŁ
WIĘKSZOŚĆ SIĘ NIE PRZEJMIE
KILKU POSTĘKA I WYJDZIE Z TEGO JEDNA PUENTA
MASZ WIELU PRZYJACIÓŁ CO LECĄ NA SĘPA
NIKOGO WOKÓŁ CO BY TO WREDNE
ZACHOWANIE POTĘPIAŁ WIĘC NIE ŻYJ DLA INNYCH
ŻYJ TYLKO DLA SIEBIE NIE BĘDZIESZ WINNY
GDY KOMUŚ COŚ ZDEPTASZ ZE ŚMIERCIĄ ODESZŁY
WSZYSTKIE PROBLEMY MARZENIA PRYSNĘŁY
NIC NIE ZNAJDZIEMY LECZ CZY COŚ DA
JAK ŻYCIE SKOŃCZYMY NADZIEJA I ULGA
NIE BĘDZIE ZADYMY W PAMIĘCI LUDZI WIĘC
BĘDZIEMY ŻYLI WSZYSCY CHCĄ JEDNEGO
BYŚMY SIĘ NIE PODDAWALI BYŚMY WALCZYLI
LECZ CZYM WALCZYĆ GDY NADZIEJA WCIĄŻ ZNIKA
DUSZA JEST SŁABSZA I SIŁA ZANIKA...

autor

karolina

Napisany: 2004-08-20 Dodano: 2004-08-21 18:19:17

Ten wiersz przeczytano 418 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie