Nadzieja

na lepsze jutro...

Czasem nie wiem co się ze mną dzieje – głupieje.
Czasem jestem po za zasięgiem ludzkiej krzywdy złośliwości, chamskości.
Staram się żyć w szczerości.
Mówię wrogom NIE.
Czasem boje się patrzeć za okno.
Ten widok mnie przeraża.
Wieczna walka zła z moja bezsilnością się zmaga.
Czasem nie wiem co robić.
Zamykam się w sobie tam płacze po cichu.
Tylko tam mogę....
Mam własny świat , własne reguły nie znów jakieś tam złote góry.
Lecz spokój i zrozumienie nie strach i zmartwienie.
Łzy dają mi ukojenie.
Czasem słona kropelka jak wodospad się leje.
Wtedy myślę, że tę bitwę przegrałam, że się załamałam.
To jednak tylko chwila zamętu – nagle otrzeźwiałam .
Otworzyłam oczy lepszy świat ujrzałam.
Bo po każdej burzy wychodzi słońce...
Lecz na tym świecie pozory bywają mylące.
To wszystko nie dla mnie.
Czasem się czuje jak rybka w fontannie.
Wszystko niby ładnie ale ja wolności pragnę.
Oceanu szczerości i morza miłości.

autor

Shiva

Napisany: 2005-01-31 Dodano: 2005-02-03 19:15:02

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie