z nadzieją
....i nowy wiatr powieje i smutki me rozwieje...
Pękła tama...
zburzyłam mur...
już się nie zamykam
w czterech ścianach.
Uchodzi ze mnie ból,
złość, żal...cała gorycz istnienia.
Zamknięta w sobie
na nowo się otwieram.
Znów piszę
choć czas długi
tego nie robiłam.
Tyle razy siadałam
próbując wydobyć z siebie
jakieś słowa..
które układały by się w jakąś całość.
Za dużo było do powiedzenia...
Choć tysiące myśli w głowie
tyle skrajnych emocji...
odsłaniam swą dusze...
sama ucząc się siebie.
autor
ZmiennA
Dodano: 2007-10-28 10:49:54
Ten wiersz przeczytano 699 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Czasami jest tyle do powiedzenia,że aż brakuje
słów...A siebie to uczymy się całe życie.Bo tak
naprawdę nie wiemy,jak zachowalibyśmy się w danej
sytuacji a z czasem taka może mieć miejsce.