Najlepiej puścić Aisza

wstyd mi tego o czym mówię, wstyd mi tego czego się boję i kim naprawdę jestem

Marny ten żywot, w którym stawiam kroki,
Niemoc zniewala, nie pozwala mi odbić się od dna,
Twórcą rzeczy jest sam, świadomość odbiera mi chęć,
Cóż z marzeń, które tracę każdego dnia?

Robić co się chce, być gdzie wiatr poniesie,
Co uczynić by los swój odmienić,
Mówi się- sił brak, a ja siły mam,
Nie umiem się tylko śmiać.

Wracać do pustych ścian, odtąd niepełna to definicja,
Żyć z pustym sercem, oto czym jestem co dnia,
Wychodzi wiersz o miłości, choć nie to jest celem
Miło być szaro o życiu, jak ja to zrobiłem?

Zastanawiałem się jak mówić o smutku,
Ostatnio odkryłem, że na szczęściu też się nie znam.

Czy sam zostanę do końca,
Odwaga to nie wszystko, szalona myśl, dążenie do realizacji,
Czy strach ze mną wygra,
Czy zostanę z kobietą, której nie kocham, a… „szanuję”
Jakże pusto to brzmi,
Czy kłamstwo w mej duszy weźmie górę nad pragnieniem,
Powiedzcie jak to jest?
Czy rzeczywiście nie wiem jak żyć?

napiszcie na dole, że ten koleś to chyba niezła ciota, dajcie mi przynajmniej świadomość, że ktoś to przeczytał, taka mała prośba

autor

odmieniony

Napisany: 2009-04-08 Dodano: 2009-04-08 21:37:18

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie