Namaluję mój świat farbami emocji.

Zamiast nieba, będą ściany mojej duszy.
Zamiast wzgórz, moje dłonie,
zamiast oceanu, mój wzrok ściemniały od nocy.
A ściany będą koloru zachodzącego słońca,
bo taki we mnie koloryt mieszka.
I nie będzie na nim ludzi, tylko cienie ich namiętności,
wielkością zależne od wędrującego słońca.
Bo słońce na nim będzie!
Słońce, które swoją czerwienią rozpala pożar na ścianach duszy.
I księżyc będzie!
Zakrzywiony sierp, rogami do góry.
Na pogodę, na dobry dzień.
Czas namaluję wyblakłym zdjęciem na ścianie,
takim pożółkłym, w niemodnej ramce,
która przybita gwoździem ciągle się przekrzywia.
I kiedy już będzie gotowy,
kiedy już zmieszczę na nim wszystko,
werniksem go pociągnę, by czas nie zrobił mu krzywdy.
Potem usiądę na krzesełku z dala od sztalugi,
zapalą papierosa, wargi umoczę w kieliszku wina,
i będę na niego patrzeć.
Obraz mojego świata.
Namaluję kiedyś taki świat, i zamieszkam w nim...,
kiedyś namaluję... .

autor

dewaluacja13

Napisany: 2013-11-22 Dodano: 2013-11-22 20:48:07

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie