Namiastka

a ja Cię Wiktorze "pocieszę", że dzisiaj dotkniętych
psychicznie jest tak wielu, że przyjacielu - to ich
się trzeba wystrzegać a nie nas tu piszących psycholi.
bo tak nazywają właśnie ludzi pióra, co odwagi trochę
mają i prawdę opowiadają. Zaś dla mnie psychole to ci,
co zaplanowali zamordyzm na świecie, a dokładnie są
psycho-pazerami, jak połowę ludności zgładzą, to
osiągną swój raj, i w to im graj.

valantthil: kazdy człowiek moze pod wpływem ingerencji
w jego organizm wyskoczyć z tasakiem. - jest sprawa
poxniejszą czy się go uzna za dzaialającego w
niepoczytalnosci - chwilowej - czy za np.
schizofrenia. - to jest postepowanie dotyczące
wyłącznie pacjenta- niemające charakteru czynnosci
sledczych - a tylko złozone postepowanie policyjne-
cokolwiek wnieśc moze o wiedzy o przycnzynie zaburzęn
w psychice i w swiadomosci wystepujacych u konkrtnego
człowieka.
Pozdrawiam serdecznie:)

Generalnie ludzie boją się inności. Pozdrawiam
serdecznie:)

Przewrotnie na swoim przykładzie powiem Ci Wiktorze,
że warto być chorym i dzięki dbaniu o siebie,
codziennym spożywaniu mnóstwa różnorakich leków,
częstemu pobytowi w szpitalach itd, itp, człowiek
może być bardziej szczęśliwy, cieszący życiem od wielu
zdrowych. Ja już tak żyję od prawie dwudziestu lat. Po
drodze kilka poważnych operacji serca (bajpasy,
sztuczna zastawka, stenty) operacja głowy,
operacje na kamienie nerkowe, cukrzyca, od
pięćdziesięciu lat praktyczna jednooczność o innych
drobnych problemach nie warto wspominać. Żyje się na
kredyt a pozytywne nastawienie pozwala się cieszyć
każdym darowanym dniem.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że każdy z nas miał
inne, często bardzo trudne sytuacje życiowe, różniące
się od siebie choroby itp. Jednak dopóki piłka w grze
bawmy się życiem Przyjacielu (chyba tak mogę Ciebie
nazywać), ciesząc się każdym darowanym dniem. Życzę Ci
Wiktorze jak największej dbałości o zdrowie,
pomyślnego nastawienia do życia a dzisiaj miłego,
spokojnego dnia :)

JoViSkA: przentujes obiegowe poglady. jest pytanie
(trudno przesadzac jak często jest istota problemu) co
kto komu zawdzięcza. psychiatria z PRL - to potorne
pasmo prestepcze. Nie twierdze ,ze lekarze to
kryminalisci: im zawdzięczam zapewne takze to ze zyje
, choc na schizofrwenie się nie umiera. trudno
powiedziec ile diagnoz o schizofrenii uratowalo zycie.
bardzo często niesluszna diagnoza okrslana byla wedlug
faktycznych objawow wyastepujących w sposob
nienaturalny, po ingerencji w organizmaosoby
obejmowanej badaniem.
zdiagnozowanemu.
Bardzo często w tworzenu objawow chorobowych
zaangazowanie sa osoby njbliższe, ktorym otoczenie
przypisuję wykonywanie opieki nad chorym i postawę
dobrego samarytanina.

Anno2.
Ja takze nie wiem, co napisać. - takie myslenie ,
jakie predstawiasz - to w moim otoczeniu powszechność.
Poza niektorymi osobami z rodziny - z zadnejz
codziennych spraw nie czuję się dyskryminowany. w
rozmaitych sprawach jestem lepszy lub gorszy niiz
znajomi: normalne- jak kazdy bo nikt we wszystkim nie
jest Alfa ani Omegą. w wielu sprawach jestem prtnerem
w rozmowie - czasem autorytetem: jak kazdy.
Problem zaczyna się tam, gdy zaczynamy mowić o
zdrowiu: oni wszyscy wiedza lepiej niż ja - co mi
dokucza, co mi dolega. - Kompletne ignorowanie osoby.
- Takiej postawy nie wykazywali nawet psychiatrzy
hitlerpwscy. - Psychiatra - dobry psychiatra -
wszystko co wie (tak naprwdę wie) - to tylko od swoich
pacjentów lub od samego siebie. owszem - korzysta z
wiedzy tzw. naukowej - i musi korzystac; chocby
ordynując chemiotarapię - opira się na ogólnej wiedzy
o działaniu leku - ale dzialanie faktyczne - moze
zgrubnie - oserwować. - Calej reszty o dzialaniu leku
- dowiedziec sie moze tylko od konkretnego pacjenta. -
Wielu pacjentow- zapewne moze potwierdzic to, co
psychiatra musi przemilczeć. - to tak z grubsza... -
obserwacje prycznyn wystepowania dolegliwosci i ich
leczenia - obseracje z 40 lat praktyki psychiatrycznej
- jak facet z leczonymi dolegliwościami.

Trzeba mozolnie przełamywać stereotyp osoby chorej
psychicznej. Wariat z tasakiem musi odejść na zawsze.

Obojętność wynika z lęku przed odpowiedzialnością i
obowiązkiem poświęcenia się dla kogoś kosztem własnego
życia...smutne ale prawdziwe...
Pozdrawiam :)

Wiktorze, smutny przekaz Twojego wiersza to dowód na
to, że chcielibyśmy żyć obok ludzi zdrowych,
szczęśliwych i bogatych pewnie... ale życie to nie
teatr; chorych (przeróżnych) mamy obok siebie, czy
tego chcemy czy nie... Pozdrawiam serdecznie :) B.G.

Nie wiem co napisać.
Pocieszyć nie umiem, i chyba nie o to chodzi.
Jeśli się mylę, to o wybaczenie proszę.
Nikt nie jest winien tego że jest chory.
Nikt choroby nie wybiera.
Każdy chciałby być zdrowy.
Każdy z nas jest inny.
Różnimy się my ludzie.
Inny, nie znaczy gorszy.
Inny, taki sam.

Trzymaj się Wiktor.

:( To bardzo smutne. Jeszcze raz pozdrawiam.

Aniu! - rzeczywistośc jest znacnie barziej paskudn niż
choroba. Objęcie kogos diagnozą - przesądza o ogromnej
ilosci waznych zyciowa spraw: mozna go bezkarnie
prześladować - w bardzo dowolny sposób i uniemozliwic
mu przaktycznie jakakolwiek mozliwośc działania - w
zupelnej niezaleznosci od jego psychicznego zdrowia.
Pozdrawiam:)

Gorycz płynie z przekazu. Ale prawdą jest, że chociaż
dziś dużo więcej wiadomo o tej chorobie i są leki,
które pozwalają normalnie funkcjonować,
otoczenie nadal reaguje lękiem przed związkiem z kimś,
jak napisałeś, "dotkniętym". Pozdrawiam autora:)