Naruszony Spokój

Samotna kobieta za oknem, przygląda się miłości.

Nadchodzi w nocy, piękna lecz ponura,
Włosy jej błyszczące, na wysokich wzgórzach.
Tańczą, płoną, palą, w wir ponętny walą,
Końcami złości swej, marzą o nas marzą.

Trzeszczą okna w domu, rynną deszczem leją,
Ich przejrzyste dłonie nocną ciszą sieją.
Ona ciągle w złości, w agresywnej cnocie,
Stoi tam za oknem, w nocnej ciszy – w błocie.

Strach ogarnia pokój, ciemność śpiewa ciszę,
A my pod pościelą w najlepszej rozpuście,
Ręka rękę ściska,, noga nogę splata,
Usta i języczki związani jak bracia.

Nagle jak nie walnie, jak w okna zagrzmoci,
Zazdrością nocy czarnej, ulotni wszystkie złości,
Szarpie naszą ciszę, szarpie też nasz spokój,
W odmętach miłości, zagubiony pokój.

autor

Facet

Dodano: 2007-05-11 11:20:33

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie