Nasz romans

a gdybym umarł ten romans przestałby istnieć mimo tego chce krzyczeć

nasz romans jak wiecznosc
jest tu zawsze gdy deszcz płacze
a dusza mdleje z braku tlenu. Gdy serce
niewinne i nieczyste
krwawi odwiecznym szczęsciem
w zamęcie bólu i ciągłych odskoków od rzeczywistości
mam dosyć!
mam dosyć!
juz nie chce udawac pieknych słów i woni kwiatów
nie chce szeptac czule, gdyż moj oddech powoli zanika
dzisiaj czuje siarke
słów wogóle nie używam,
bezradność mnie męczy jak ten pierwszy raz sam na sam
i moj szept ginie znów
w potoku słów pędzących w agoni
słów, ktore gubią swój sens wśród innych słów
beznamiętności
jedynie nie zmienia się mój oddech, który wciąż płytki
wciąż cierpnie, lecz śmierć nie jest rozwiązaniem
jest żałosną próbą desperacji
i ignorancji
w której najważniejesze jest to by przeżyć
nasz romans jest jedną z takich prób
z nas dwoje tylko jeden o niej wie
a gdybym umarł ten romans przestałby istnieć
mimo tego chce krzyczeć
i patrząc ci prosto w oczy zapytać
zaryzykujesz?

i patrząc ci prosto w oczy zapytać zaryzykujesz?

autor

adamjuby

Napisany: 2008-02-08 Dodano: 2008-02-09 10:54:07

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie