Nasze tajemnice czyli ciąg...

pełny tytuł "Nasze tajemnice czyli ciąg dalszy o zjadaczach konia w tempie rubato"

Mam dziewięć lat i od dwóch mieszkamy w fliglówce.
Fliglówkę wybudował mój tata. Pomnik stoi do dziś.
Kiedy spoglądam na niego, po latach, nie widzę
szarego kwadratowego klocka z dziewięcioma lokalami
i dużą suszarnia przy piwnicach, ale nasz dom. Mój

i Jolki. Jolka mieszka piętro wyżej, w dwupokojowym
mieszkaniu, z bratem i rodzicami. Nocami przesiadujemy
na korytarzu i szepczemy o chłopakach. Jeszcze wtedy
nie wiem, że jak bawię się, bez Jolki, w ciuciubabkę,
chłopcy kładą się na posadzkę i zadzierają głowy.

Po pierwszych przedszkolnych wagarach, rozesłali
nas do różnych szkół, bo po szczepieniu przeciw
błonnicy nie dotarłyśmy na miejsce zbiórki. Przez nocne
gadania w naszej kuchni mieszka mysz. Nie domykamy
drzwi, bo domykanie kończy się awanturą, a tak to,

kiedy reszta śpi, możemy nie spać my; ja, Jolka i mysz.
Mysz ma na imię Aleksander, bo jesteśmy na etapie Mai.
Zostawiam mu na blacie najdojrzalszy ser, ale i tak
przegryza mamie torebki z cukrem na kartki. Mama nie
ma pojęcia, jak Aleksander mógł przekroczył próg, a ojciec

na Aleksadra zwala każdy nocny ruch. Słychać na korytarzu
jak tata wstaje, idzie do spiżarki, odkrawa kawałek końskiego
kabanosa /jadamy nawet rosół z konia, bo dobry na cukrzycę
ojca /. Tata był pianistą, też. Godzinami ćwiczył palce na sonacie
Bethovena (Op 2, No 1.)i do perfekcji opanował jej ekscytujący

finał. Aleksander już o nim wie. Mama zauważa brak myszy
i widelca, ale nie łączy obu faktów. Na pozór nic się nie
zmienia: nadal bawimy się w ciuciubabkę, nie domykamy
drzwi, szepczemy z Jolką na korytarzu, tylko od czasu
widelca nie odwiedza nas już żadna żywa, wyższa inteligencja.

autor

joanbielsko

Dodano: 2010-01-17 17:27:10

Ten wiersz przeczytano 970 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie