Natalia dzisiaj obudziła się...

Natalia dzisiaj obudziła się nad ranem.
Dziewczynki spały słodko w sąsiednim pokoju.
Mąż nabierał powietrza, miarowym oddechem,
uśmiechając półgębkiem do zdrowego wzwodu.

Jeszcze miesiąc temu nic nie było jak dzisiaj.
Rząd butelek po piwie kwaśny rzucał odór.
A w sąsiednim pokoju przeraźliwa cisza
zamieszkała z widmem "Nie wrócę już do domu !".

A jednak wróciła. Sama nie wie dlaczego.
Właśnie parzy kawę w starym, czarnym ekspresie.
Podłoży papierek, żeby stół się nie kiwał...
Może znów się poczuje, jak kiedyś... szczęśliwa.

Z tych paru miesięcy, gdy mieszkała u matki,
trzymając w zanadrzu bogatego kochanka,
i ciesząc się z luksusu ukradkowych randek,
nie pamięta takiego przyjemnego ranka.

Płacz pamięta. Histerie - "My chcemy do domu".
"Do domu!" (w którym zbyt głośno było przed rozstaniem,
w którym każda rozmowa, każde jedno zdanie
kończyło się wzajemnym, o wszystko, obwinianiem).

Zaraz wstaną dziewczynki. Zawsze tak się budzą.
I zaspane przydrepczą do rodziców łóżka.
"Pewnie dla tych chwil, pan Bóg godzi ludzi...."
- myśli, patrząc przez palce odbite na lustrach.

autor

joanbielsko

Napisany: 2008-07-17 Dodano: 2008-07-17 17:34:00

Ten wiersz przeczytano 860 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie