Nauczymy się żyć bez miłości

Nie potrafię spojrzeć w oczy
ludziom
którzy śmieją się z miłości
bo choć wciąż boli i zwodzi
lecz jest
pierwiastkiem szczęścia w nicości

Pamiętasz niebo pełne łez
płynących na nas bezładnie
bo kiedyś nawet życie
po prostu się rozpadnie

Nie pozostanie po nas nic
prócz kwiatów krwawej czerwieni
i łez lecz będzie za późno
niczego to już nie zmieni

Na szarej tafli nieba
wyblakłym miejscu ziemi
wśród chłodu bladej śmierci
miłości wyrzeczeni

Jak spojrzeć wtedy w oczy
własne
nieludzkie niespełnione
nauczę je wtedy żyć
blade
miłości pozbawione

autor

xcheriex

Napisany: 2010-03-15 Dodano: 2010-06-12 18:51:10

Ten wiersz przeczytano 439 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie