Nawet po śmierci...

Biorę nóż, rozglądam się - nie czuję lęku
Pierwsza rana, pierwsza kropla krwi na ręku...
Chwila ulgi, przestaję myśleć, oczy zamykam
Wszystko się kręci, wiruje, znika...
Jeszcze jedna, i następna - co to za ból...
Nie równa się z tym, który zadaje mi Bóg...
W wewnętrznej stronie dłoni wycinam twe imię
Chwila zapomnienia, czuję się tak dziwnie...
Rozdrapuję z wolna każda ranę
Ciekawe, czy już o mnie zapomniałeś?...
To jeden z momentów, gdy czuję się Porzucona,
Moja dusza rozpaczliwie krzyczy zraniona...
Lecz niestety nikt jej nie słyszy
Nikogo nie ma pośród tej krwawej ciszy...
Już widzę na podłodze kałużę mojej krwi
W jej gładkiej tafli odbijasz się tylko ty...
Upadam
Zamykam oczy
Uśmiechasz się do mnie...?
Umieram
Ale nigdy cię nie zapomnę

Tylko za ciebie oddałabym swoje życie...

autor

Porzucona

Dodano: 2005-02-05 21:44:11

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie