Nemezis

Jak zbity pies, w lęku liżący swe rany
siedzę tu i liczę, że będzie w końcu lepiej,
że wszystko okaże się tylko snem koszmarnym.

A może już na nic nie liczę?
Może to tylko odruchy nerwowe,
gdy broni się ciało przed tym, co nieuniknione?

Może tym razem coś we mnie umarło
i nieuchronnie gnić będzie w środku,
trując doszczętnie żywe jeszcze tkanki?

Człowiek się rodzi, a potem umiera
niebo, piekło, czyściec czy inna cholera.
A co, gdy ktoś umrze, choć serce nadal bije?

Gnijące, naiwne, durne, oszukane.
Garnie się do życia i wielkiej miłości,
lecz widzi je, tylko niby przez szybę.

Mądrzejsze jajko od kury, wręcz takie zuchwałe.
Gdzie jest ta granica, ten czas jeden jedyny,
gdy pryskają marzenia, choć nie znasz przyczyny.

Gdzie ta chwila cholerna,
w której wszystko się zmienia,
ten moment parszywy, co szalę przechyla?

Nadzieja matką głupich, a wiara jej siostrą.
Rozum się odzywa, gdy go nikt nie pyta,
a milczy jak zaklęty, kiedy powinien krzyczeć.

Jak w noc żywych trupów, dalej życie płynie,
pytanie tylko po co jak legły ideały.
Jałowa egzystencjo, czyżby Twoja kolej?

autor

Ansara

Napisany: 2017-01-14 Dodano: 2017-01-14 15:05:36

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie