Nic to

Nic to, ale czego się właściwie spodziewałem?
Że uda mi się upiec chleb bez mąki?
Że w środku zimy znajdę ukwiecone łąki?
Okradziono mnie ze snów, gdy twardo spałem.

Nazajutrz rano spuchniętą podniosłem powiekę.
Oberwałem od życia tępym pustki obuchem.
Zachłysnąłem się złudnej wolności duchem.
A byłem skrępowanym pajęczyną kłamstw człowiekiem.

Jaki cel mym żaglem na nonsensów akwenie?
– Wyrwać się z kokonu codziennych konwenansów?
– Nie oglądać po raz wtóry żałosnych seansów?
– I mimo mroku dojrzeć światła promienie?

Proste marzenia, lecz do zrealizowania trudne.
Jasna idea, a nieraz w ciemność wtrąca,
Odbierając chęci, gasząc nasze słońca.
A cel się nie przybliża mimo pracy żmudnej.

Uciekamy przed otchłanią prosto do jej paszczy.
Ciągle brniemy naprzód, mimo że obok płoną prawdy lasy.
Jakiś dziwny trakt, lecz nie zmienisz trasy.
Podpalenie, ugaszenie, – za co większy zaszczyt?

Im wiem więcej, tym mniej świat pojmuję.
Życie nie da się opisać jednym wzorem.
Czysta inwersja – mój Bóg walczy z mym Honorem.
Zimno parzy, moc osłabia, straż rabuje.

Czarny obraz,…ale może los podzieli Tytanika?
Odetnijmy tylko złym nawykom dopływ tlenu.
Otwórz własną restaurację, umieść szczęście w menu.
Danie główne: szczery uśmiech – smutek znika!

autor

rudibraun

Dodano: 2009-01-23 12:03:02

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie