Tęskno mi

Tęskno mi!
Do tego, czego pomimo bólu nie stworzyłem.
Tak, w sercu tłum spraw, których nigdy nie pojąłem.
Ale czy nigdy, skoro ma głowa była pewna ich rozwiązań?
Czy dusza i rozum to byt osobny?
Czy może razem w komitywie zaplątane po wsze czasy?
Wyschnięty język wczorajszej ambicji, jutrzejszej motywacji.
A ja mam tylko kroplę sensu w morzu absurdów.
A może mylę kroplę z morzem?
Paplamy się w bajorku zwyczajności,
Nazywając je krynicą, źródłem życia.
No i dokąd brniemy?
Kolejna noc, kolejny haust czegokolwiek,
Kolejny on, ona.
Ach, tęskno mi…
Sam nie wiem, do czego.

autor

rudibraun

Dodano: 2009-01-24 14:00:01

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie