Niczyj Dom

Jestem jak dom który płonie wszyscy
boja się do niego wejść ,a nikogo w
nim nie ma jest pusty.
Płonie sobie sam na na uboczu by nikt
go nie widział jest ciemno wokół niego,
jest cicho i spokój ,sam sobie płonie.
Płonie bo jest słaby nic nie może i nie mógł.
Płonie ze strachu wiecznej słabości ducha.
Płonie ze zmęczenia i z nienawiści
do wszystkiego i wszystkich. Płonie ze
starości, starości swego życia.
Płonie z wiecznej głupoty i z ohydy.
Płoniesz jak dziecko które nigdy
nie zgrzeszyło ,ale zgrzeszyć musiało
,by mogło trafić do piekła.
Dziecko które płonie za miłość której
nigdy nie miało i szczęście nie było okazane.
Strach który się huśtał na huśtawce razem
z nim i nienawiść która tylko ona mogła
zbudzić go ze snu ,by mógł rozpocząć nowy
samotny i głupi w jego życiu dzień.

A.Ch.

autor

Olisek

Dodano: 2009-05-06 12:46:09

Ten wiersz przeczytano 649 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie