Nie budźcie mnie...

Błękit nieba mnie obudził
wpadł przez szklaną taflę,
delikatnie dał całusa,
zaspaną buźkę pogłaskał.

Kłócą się ptaszyska
o brzozową gałąź,
spać nie dają, dyskutują
co ich dzisiaj spotka.

Jedno oko otworzyłam
zaraz potem drugie...

Niepozorny , ciepły promyk
stoczył walkę z białą chmurką
połaskotał, przejrzał w oczach,
wrócił na piechotę.

Grzbiet jak kotka wyprężyłam
och! poduszkę żal opuścić
jeszcze chwilkę, jeszcze troszkę...

Jak miło czasem poleniuchować...

autor

Dunia

Napisany: 2006-08-28 Dodano: 2006-08-29 00:09:09

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie