Nie jestem Szaweł

Ubój rytualny od poczęcia,
lubiłem to robić,
szlachtowałem tuż przed narodzeniem
młode, jeszcze miękkie dusze,
delikatna, soczysta jagnięcina,
nie oceniona przez Boga.

Podrzynałem gardła płochliwych byków
czarne cielsko zwisało u bramy miasta,
strach było wjeżdżać,
żłopałem gorąca krew panów i władców,
czernina ze zmieszanych duchowo substancji smakowała najlepiej,
regeneracja i dobre samopoczucie
to tylko podstawy.

Wysypiałem się na świeżych,
zdartych z mięśni skórach,
syciłem ostatnim tchnieniem,
w snach lewitując poza ciałem
dobijałem, ofiary losu raz jeszcze.
Wykastrowałem psa Horusa
leżał grzecznie u stóp królowej Izydy.

Wrogom Mojżeszowego prawa
suszyłem zgilotynowaną głowę
przyglądając się jak pozbawiona problemów
robi się coraz mniejsza.

Rozbłysk!
to nie było elektryczne przebicie,
za zakrętem nic nie widać,
nad Damaszkiem noc.
Słoneczny strzał powalił Szawła,
oślepiony na trzy dni
nie jadła i nie pił,
ciemne okulary zsunęły się z nosa.
Spopielone gwiazdy dogorywają
ukryte w sadzy wystrzelonej z komina,
prowizoryczna niebo opustoszało.

Paweł dławi się własną krwią
z rozszarpanego zębami języka
z wydrapanych paznokciami dziąseł,
klęczy z szerokim uśmiechem.
Wiesz już wszystko, co i Ja wiem
kończy ściszonym głosem Chrystus
mocno klepiąc go po plecach,
łopatki zbliżyły się do siebie.

To nie noworoczne postanowienie
a objawiona prawda
mordercą byłem,
apostołem będę ja.

autor

pro-gnostyk

Napisany: 2015-01-20 Dodano: 2015-01-20 13:56:17

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie