Nie karmić zła

Był nikim w życiu, bo kimś być nie umiał,
nie siał, nie zbierał też na żadnej niwie,
więc na emocjach ludzkich jak na strunach,
grywał złośliwie.

Duchowo pusty, strach był temu winien,
brakło miłości by przylgnął do życia,
znalazł przyjemność w obrażaniu innych,
działał z ukrycia.

Zwał się ekspertem, był prowokatorem,
tłumił nadzieje i okradał z wiary,
żeby emocje zaspokoić chore,
szukał ofiary.

Zdrowy rozsądek strawiła mu zawiść,
na żer wychodził gdy żądze w potrzebie,
gdy brakło ofiar i nie znalazł strawy,
sam pożarł siebie.

autor

karat

Napisany: 2013-03-15 Dodano: 2013-12-17 07:25:11

Ten wiersz przeczytano 1584 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie