Nie każ mi przepraszać...

Uśmiechnij się.Nie skrywaj swego piękna
Potrzebuję cię.Twój smutek mnie uśmierca
Mam ci tyle do powiedzenia, lecz milczę
Krzyk ciśnie się na usta, wciąż milczysz
Toniesz.Zamiast mej dłoni chwytasz brzytwę
Jesteś dla mnie wszystkim.Ja dla ciebie niczym...

Czasem mam wiarę i chęć by to wszystko odnowić
Wiem, to na nic.Wciąż jesteśmy jak nieznajomi
Mój wymarzony świat ucieka mi przez palce
Tak bardzo wierzę i pragnę, że zapominam o prawdzie
Mówisz: Nienawidzę...Moja miłość głucha, więc nie słyszę
Mą piękną sielankę zamieniasz w piekło jednym słowem
Jedno spojrzenie wrogie to jak wymierzony policzek
Zrobie cokolwiek.Skoczę w ogień.Wystarczy, że powiesz...

I nie każ mi przepraszać za to, że kocham
Nie każ, bo ja kochać nie przestanę...
Proszę nie odtrącaj to bolesne jak chłosta
Pokochaj ciało bólem wychłostane...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2005-05-26 16:17:24

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 130

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie