Nie mogę

Nie mogę żyć bez Ciebie,
Nie potrafię tak oddychać.
Zbierać kryształy po niebie
I co noc pod kołdrą usychać.

I choć księżyc czasem mrugnie,
I podpowie, że jest dobrze,
Mróz to wnet na oknie ugnie,
Zatapiając się w twej kołdrze.

A za klepsydrowym czasem,
Gna wciąż wiara w roztrzaskane.
A nadzieja staje się piachem
I dłonie powietrzem muskane.

We wszechświecie biegnie dzień,
Zagubiony w ludzkiej skórze,
A Ty niczym wieczny cień,
Wbita strzałą w mej naturze.

Uwierz, raczej w pył zaniknę,
Otulony czasem małą łzą.
Każdą ścianę sam przeniknę,
Bo nie mogę być właśnie nią.

Nie mogę żyć bez Ciebie,
Tak oddychać tylko snem,
Zbierać pustki na niebie
I zostać tylko tłem.

autor

Cristof7

Napisany: 2006-12-25 Dodano: 2006-12-30 10:16:19

Ten wiersz przeczytano 366 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie