nie moj wiatr - nie moja mewa
Ten wiersz był moim debiutem na Beju. Na prośbę Arka Woźniaka, zdecydowałam się opublikować jeszcze raz. Naniosłam niewielkie poprawki.
z zamyślenia wyrwał mnie krzyk ptaka
to mewa nisko lecąca nad wodą
nie ta swojska bałtycka
z kraju gdzie zalatywało kaszubską mową
tam wiatr słony i rześki zawiewał
i groźnie szumiały pobliskie drzewa
zapatrzona w daleką przestrzeń
próbuję przywrócić wspomnienia
gdzie myśl swobodnie płynie
lecz nie przynośi ukojenia
chciałabym tobą być ptaku nadmorski
chciałabym wiatrem być jesiennym
popłynąć na fali wspomnień
dotknąć rodzinnej ziemi
pognać na skrzydłach tam do wsi
usiąść pod starą strzechą
i modlitwę prostą odmówić
obok krzyża polnego
tak raz jeden jedyny
przejść się brzozowym laskiem
poczuć pod stopą chrzęst liści
wymieszanych z nadmorskim piaskiem
mewo nie moja bałtycka
wietrze nie mój nadmorski
weź moje serce tułacze
i zanieś do wytęsknionej Polski
Komentarze (38)
Piękny wiersz. Świetnie Cię rozumiem. Ja po 20 latach
w New Jersey, wróciłem na Podhale. Pozdrawiam Danusiu
Wiersz ma moc... jest wiarygodny na tyle - że widzę
ten obcy brzeg i nie nasze mewy... czuję ten żal,
wyobrażam sobie jak bardzo można tęsknić - pozdrawiam
Donno.
ależ mnie zaskoczyłaś. Piękny wiersz Danusiu:)
Olenko, zdarzalo mi sie czasami napisac rymwane
wiersze, bardzo je lubie czytac ale nie czuje sie
swobodnie, kiedy sama mam taki napisac, zwyczajnie
boje sie cos popsuc. Dziekuje za mily komentarz. Moc
usciskow.
Kolejnym milym gosciom dziekuje za kazde dobre slowo.
Moc serdecznosci.
Pierwszy raz chyba czytałam Ciebie w rymowanym, jest
super:-)
Pięknie Danusiu
Aż mi łezka się w oku zakręciła
Tytuł super
Czuję w tekście wielką tęsknotę za krajem
Pozdrawiam:-)
piękny wiersz z nutką melancholii:-)
pozdrawiam
Fajnie się czyta i podoba się bardzo:)pozdrawiam
cieplutko:)
Bałtycka to też jest, taka swojska - wódka. Starych
strzech już prawie nie ma, a i krzyży na uboczu coraz
mniej, wrosły w krajobraz przedmieść.
To nic, bo wiersz przywołuje wspomnienia i jest pisany
sercem. Pozdrawiam serdecznie
I muszę ci powiedzieć że Arek ma rację. To
rzeczywiście piękny wiersz. Taki właśnie jakie
uwielbiam.+ i Miłego popołudnia.
re molica. Bożenko, dziękuję, że mogę po imieniu.
Dziękuję też za wyjaśnienie... obiecuję, że poszukam w
necie odpowiedniego linku i zapoznam się z treścią.
Bożenko dobrze, że poruszasz takie sprawy, trzeba
podejmować próby, warto uczulać ludzi na tak ważne
sprawy.
Dziękuję również za odwiedziny pod moim starym
wierszem. Moc uścisków.
Wszystkim miłym gościom dziękuję, za komentarze,
przemyślenia i dobre słowo. Fatamorgano, masz rację z
tym sercem.. wiesz ta tęsknota nie jest tylko za
miejscem jako takim, ale za ludzmi, moja niemalżye
cała rodzina , bardzo bliska rodzina mieszka w Polsce.
To właśnie za nimi ta ogromna tęsknota...a im więcej
ma się lat, tym mocniej odczuwa się taką rozłąkę.
Moc serdeczności.
Myślę, że jednak Twój Danusiu. Wrosłaś już w tamten
krajobraz i pewnie bardzo ciężko byłoby Ci teraz
wrócić do kraju, do naszych polskich realiów.
Każdy z nas tęskni do tamtych lat, kiedy byliśmy
beztroskimi dzieciakami i nieważne czy mieszkasz tu
czy w innym kraju. Ten kraj już nie jest taki sam i
stare już nie wróci.
Nie zmienia to faktu, że wiersz piękny, pisany z
potrzeby serca.
Pozdrawiam serdecznie :)
Smutna refleksja skłaniająca czytelnika do
zastanowienia się nad wartościami życia i powodami
takich tęsknot.
Pozdrawiam:)
Marek
Smutkiem powiało z wiersza. Msz ani mewa ani wiatr nie
muszą przenosić Twojego serca, bo ono pozostało w
kraju. Miłego dnia Danusiu:)
cieszę się Danusiu, że dałaś temu wierszowi drugie
życiu. pokazuje on trochę inną Ciebie jako poetkę, ale
przede wszystkim wyraża piękne, czyste uczucie
tęsknoty za starą strzechą, polską mewą, czy polnym
krzyżem.
pozdrawiam serdecznie :)