(Nie) moja historia

Miłość zgubna ich, młodych ludzi, spotkała,
I choć szczęścia tym dwojgu niemało dała,
To ku wielkiej boleści, smutku jeszcze więcej.
Można stwierdzić - skutki głupoty młodzieńczej.

Patrzenie sobie w oczy było najmilszą sprawą,
Chwile te były dla nich najsmaczniejszą strawą.
A dotyk czynił – jak zawsze – cuda najpiękniejsze,
I choć były one nieśmiałe, nikłe – najcudowniejsze.

I tak żyli beztrosko, jakby nieświadomi niczego,
Miłowali się okrutnie, lecz nie przypuszczali tego,
Że zapragnie jedno serce na własność mieć to drugie,
I wówczas zapanowały niezgodności, kłótnie długie.

Dla jednej strony oczywiste się stało – miłość ich złączyła,
Druga, uwierzyć nie chciała, więc pozory raniące stworzyła,
Zerwała kontakty z kochaniem. Nic sobie nie wytłumaczyli.
Milczeli, bali się wyznać sobie szczerze, że sercami się spoili.

Taki niefortunny, dziwny los tych dwoje nadal spotyka.
Teraz każde z nich o wspólne wspomnienia się potyka.
Serca ich proszą – zrozumcie tą pełnię uczucia odwleczoną!
Czy zrozumiemy – nie wiem. Przyszłość jest nieodgadnioną.

autor

Aisha_14

Napisany: 2007-12-25 Dodano: 2007-12-27 13:05:47

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie