Nie mów nic

Straciłam wiarę w siebie
I w swoje możliwości
Tracę wiarę w Ciebie
Zbyt wiele przeciwności

Nie ufam swoim myślom
Nie chcę one znów kłamią!
Nie ufam Twoim słowom
Nie chcę one mnie ranią!

Nie mów nic ja spadam
Gdzieś w otchłań zapomnienia
Ze złudzeń się okradam
Nie przerywaj milczenia!

Mówią że nadzieja ostatnia
Umiera z trzech sióstr zaklętych
Mówią że jest jak latarnia
Oświetla drogę przeklętych

Dla mnie jej nigdy nie było
Lub była gdzieś poza nami
Pragnienie tylko łudziło
Że znajdę ją między snami

A miłość zakwitła na moment
Tak nikły że niedostrzegalny
Wśród ciszy przebiegła przez podest
I znikła w podmuchu parnym

A wiarę straciłam we wszystko
A może jej nigdy nie miałam?
A może była tak blisko
Że przez to jej nie widziałam?

Więc nie mów nic to nie pomoże
Nie trać na słowa swych sił
Choć są wzburzone jak morze
Żar zawsze w nich będzie się tlił

Być może znów kiedyś zapłonie
Miłością nadzieją i wiarą
I cały mój strach gdzieś utonie
Przed słowem wzburzonym i karą

Lecz zanim to nastąpi
Nim nazwiemy życie snami
Zanim brzeg marzeń się rozstąpi
Ileż cierpień jeszcze przed nami

autor

Natiii

Dodano: 2007-09-23 19:49:22

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie