Nie opuszczaj mnie...

Stałam nad przepaścią.
W dole widziałam piętrzące się fale
Rwącej rzeki.
Rozłożyłam ręce i zrobiłam krok do przodu.
Nagle silne ramię pociągnęło mnie do tyłu.
Odwróciłam się
I zobaczyłam Ciebie.
Patrzyłeś na mnie z przerażeniem.
Twoje błękitne oczy nigdy wcześniej nie były tak piękne.
Przytuliłeś mnie i szepnąłeś:
"Nie opuszczaj mnie.
Bez Ciebie sobie nie poradzę."

Zaprowadziłeś mnie do domu.
O wydarzeniu nad przepaścią mieliśmy zapomnieć.
"Życie jest piękne."
Mówiłeś.
A ja tak bardzo chciałam Ci wierzyć...

Potem wyjechałeś.
Zostałam sama.
Miałam być dzielna.
I byłam. Nie mogłam Cię przecież zawieść.
Wróciłeś całkiem odmieniony.
Smutny, rozdrażniony, małomówny.
Ile dałabym, żeby wiedzieć, co się wtedy działo w Twej głowie...

Stanąłeś nad przepaścią
I nie zważając na moje protesty,
Odpychając moje ramię,
Mając gdzieś mój krzyk,
Skoczyłeś.

Dziś stoję nad Twoim grobem.
Wspominam ten dzień i Twój proszący wzrok.
"Nie opuszczaj mnie..."
Mówiłeś.
"Bez Ciebie sobie nie poradzę."
A ja tak bardzo chciałam Ci wierzyć...

Dedykowane osobie, która całkowicie zmieniła moje życie, a która już nigdy tego wiersza nie przeczyta.

autor

Selena_22

Dodano: 2007-03-02 13:07:04

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie