Nie pamiętam
Drogi nam się rozeszły
równie szybko, jak przecięły -
lewo, prawo, dom, mieszkanie,
a miłość czeka za nami zagubiona.
Podczas tego marszu nikt nie zawracał. Nikt
nie krzyczał "zobacz, zgubiłeś uczucie! To
pilne!".
I nikt nie słuchał takich nawoływań.
A dziś żyjesz dalej beze mnie. Powinszować,
bo to wielka sztuka
omijać kogoś, kto był dla ciebie dniem i
nocą.
Mi trudno trochę bez ciebie,
ale na nowo uczę się oddychać - niezależnie
od tej pustki,
którą kiedyś ktoś wypełniał.
I samotnie i smutno wiatr uderza mi o
szyby. Może puka,
bo niesie wiadomość szczęśliwą - że już
więcej nie chcesz mnie widzieć.
Pozamykam zaraz wszystkie okna, bo nie mogę
tego słuchać.
Nawet szkło przypomina mi o tobie.
Ale otrę łzy - sól morska, moja głupota.
Serce dla ciebie bije, ale teraz z chęcią
je zatrzymam.
Bo między nami po prostu nic nie było.
Tylko ta miłość, która zerwała mam się ze
smyczy.
tylkoniejakub
Komentarze (16)
Drogi nam się rozeszły
równie szybko jak przecięły -
lewo, prawo, dom, mieszkanie,
a miłość czekała za nami.
Podczas tego marszu nikt nie zawracał.
Nikt nie krzyczał "zobacz, zgubiłeś! To pilne!".
I nikt nie słuchał takich nawoływań.
Dziś żyjesz beze mnie. Powinszować, to wielka sztuka
omijać kogoś, kto był dniem i nocą.
Trudno bez ciebie,
ale na nowo uczę się oddychać - niezależnie od tej
pustki,
ktora teraz wypełnia wszystko.
I samotnie i smutno... Wiatr uderza
o szyby. Niesie wiadomość szczęśliwą -
że już nie chcesz mnie widzieć.
Pozamykam wszystkie okna, bo nie mogę tego słuchać.
Nawet szkło przypomina o tobie.
I to, co cytuję, z niewielkim pozbyciem się nadmiaru
słów, jest dla mnie dobrym wierszem:)
Pozdrawiam serdecznie.