Nie potrafię uszczęśliwić...

Mam gdzieś przyjaciela.. ale co to za przyjaźń, gdy nie potrafię mu pomóc? Ma wiele problemów, i smutek na twarzy? A ja jestem bezradna... przepraszam...

Wieczór...
Łzy się cisną do oczu...
Nikt nie potrafi pomóc...
Duszek życia nie rozumie..
Coś tu jest nie tak...
Gdzie popełnia on błąd,
Szczęście ucieka mu na każdy krok...
Chce pomagać,
Nie potrafi sprawić uśmiechu na twarzach,
Chce dać szczęście,
Którego on sam nie zaznaje,
Być może to da siłę mu...
Ale cóż czynić
Gdy nie potrafi nic...
Taki bezradny człowieczek,
Chciał pomóc jednej i drugiej osobie...
Nie potrafi,
Może nawet rani,
Obiecał przyjaźń,
Zrozumienie zarazem i bycie blisko...
A nie daje tego,
Raz to odległość,
Raz nieodwzajemniona miłość...
Jak pocieszyć?
Jak uszczęśliwić?
Boże...
Pomóż...
Nie mi,
Pomóż tym,
którzy cierpią dlatego, że jestem
takim ich dalekim przyjacielem...

Jak przeprosić mam?
Może zniknąć muszę?
Boję się...
Nie chcę stracić kogoś kogo kocham,
Nie chcę stracić tych przyjaciół
Tylko dlatego, że jestem bezradna...
Boże pomóż,
Również mi...
Daj mi siłę...

Kocham Cię Łukaszku... dlaczego nie mogę z Tobą być? Czemu wszyscy Cię skreślili...? Boże czemu jestem taka bezradna w miłości i przyjaźni...

autor

duszek2910

Napisany: 2007-08-13 Dodano: 2007-08-13 14:09:56

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie