[ Nie pytali nigdy o drogę ]

Ona musi
powyobrażać
sobie uczucia

tak aż w pokoju
zaparują szyby
i zakryją ścięte drzewa

będzie jeszcze w nie dmuchać
bo nie chce widzieć
że dzisiejsza noc
jest tylko czarnym niebiem

a w połowie snu
co parę minut
siada przy fortepianie

grając połamanymi palcami,
wsłuchuje się w melodie
spokojnym kroków

wciąż pamiętając
jak nie uciekaliście
przed deszczem

(...)

gdy niezszytych butach
fale uderzały o pięty
i zniekształcały stopy
by upodobnić je
do kamieni

'' teraz mówię sercu...aby sercem było...'' ehh..

autor

złodziejka marzeń

Dodano: 2007-02-01 20:25:46

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie