NIEBOSKI ŻYWIOŁ / proza

Zbierało się na burzę, poprzedniego dnia nie sprawdziłam prognozy, a zostawiłam w domu uchylone okno. Kiedyś, gdzieś przeczytałam, że takie małe okienko otwarte w piwnicy, w trakcie burzy, spowodowało zerwanie dachu. Pędziłam więc na złamanie karku po prawie pustej autostradzie, gdy na zewnątrz robiło się coraz ciemniej.
Przed sobą miałam gęstniejący mrok, natomiast z tyłu, jeszcze jasno świeciło słońce. Wiatr na autostradzie rozrzucał suche liście i wszystko co udało mu się oderwać od ziemi. Gdy pierwsze krople zaczęły spadać na szybę samochodu, niebo przecięła ogromna błyskawica i zaraz po niej grzmot. Wiedziałam, że wjeżdżam w środek burzy, dalej mogło być tylko gorzej. Dom stał na lekkim wzniesieniu i momentami już go widziałam, pomyślałam
- jeszcze tylko kilometr i będę w domu.
Nie wiedziałam, że na autostradzie odgrodzonej przesłonami było dużo bezpieczniej. Po zjechaniu z niej zobaczyłam, jak wiatr gnie konary drzew, prawie do ziemi. Zaraz za mną na asfalt spadło stare drzewo, a jego odłamane gałęzie i tak były szargane po drodze jak zapałki.
- Uff! Udało się! Kilka sekund wcześniej spadłoby na auto. Mój Anioł czuwał - pomyślałam.
Zostało mi jeszcze do przejechania pół kilometra, to ledwie pięć minut, ale co chwilę musiałam omijać rozrzucone przeszkody na drodze. Kiedy szczęśliwie podjechałam pod dom, było ciemno jak w nocy, w oddali wciąż połyskiwało ledwie widoczne słońce.
Wjechałam do garażu, natychmiast wbiegł do niego z podkulonym ogonem, przestraszony pies. Zamknęłam otwarte okno, opuściłam rolety i wtedy rozpętało się piekło. Wiatr tak wył, że nawet w kominku słychać było trzask łamanych gałęzi, zawodzenie i jęczenie. Ciarki przeszły mi przez plecy, skojarzyłam to z jękami potępionych dusz. W radio słyszałam tylko bełkot, telewizora nie odważyłam się włączyć. Nie sposób było się skupić na czymkolwiek innym, jak tylko słuchać tych odgłosów Gniewu Bożego. Wzięłam noktowizor i weszłam na półpiętro, było tam małe okno. Burza wyraźnie się przesuwała, od błyskawicy do grzmotu odliczałam coraz dłuższy czas.
Czegoś takiego nigdy nie widziałam, ani nawet o czymś takim nie słyszałam. Daleko przede mną, niebo połączyło się z ziemią, fala deszczu wylewała się jak z wiadra, błyskawice ginęły w tym oceanie wody.
Przed sobą zobaczyłam zawieszoną w powietrzu, potężną, jakby wirującą oponę samochodową, która obracała się i wirowała, na zewnątrz wylewając hektolitry wody i jednocześnie zasysając do środka wszystko co napotka po drodze. Takie koło zamknięte, pomyślałam, że to tornado, ale nie...
Tornado było kilometr dalej, dużo mniejsze, z przyklejonym do ziemi cienkim (z mojej odległości)lejem, przesuwało się raz w prawo, raz w lewo. Natomiast ogromne wnętrze "wirującej opony" połykało wszystko i groźnie ryczało.
Ten spektakl wiatru, ognia i wody trwał może pół godziny, gdy nad moim domem rozbłysło słońce. Nawałnica odeszła.

Nazajutrz rano, usłyszałam w radio, że ponad stu-tysięczne miasto przestało istnieć...

to było coś takiego :) https://www.youtube.com/watch?v=oWRuCdnsJ_c

autor

Elena Bo

Napisany: 2016-07-22 Dodano: 2016-07-22 21:54:25

Ten wiersz przeczytano 2104 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie