Niebyleckie kłosy

Kocham złociste niebyleckie kłosy
dumnie szumiące łanami na wietrze
maki bławaty z kropelkami rosy
spieczone słońcem nasączone deszczem

Pieściły ziarno gospodarza ręce
mozolnie siejąc ze znojem i trudem
ufnej modlitwie zawierzył zawzięcie
i ciężkiej pracy gdy chodził za pługiem

Dojrzało zboże obfity plon dało
cieszą się serca czas by świętowano
wieńce uwito tradycją tu stało
po staropolsku wszystkich częstowano

Jakże nie kochać obrzędów ojczystych
nie cenić roli matki żywicielki
to nam zostanie dla pokoleń przyszłych
więc kultywujmy ten dorobek wielki

Chociaż dzisiejszy obraz świata inny
znaczmy tradycje naszej polskiej ziemi
obrazem wspomnień naszych lat dziecinnych
czyńmy to dumnie póki nie spoczniemy

autor

wibo

Dodano: 2011-11-16 00:34:43

Ten wiersz przeczytano 1347 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie