Niech w chwili tej spłonę

Rozrzucam słowa na wiatr słońcem skąpany,niech on je wykrzyczy,może ma przepis na ogarnięcie tego,co rozbłysło,co oszołomiło mnie,
ja nie wiem jak powiedzieć,że świat zdobyłem,że jestem panem siebie,panem swych ulic,swych ciemnych kątów,teraz sługą każdy sen.
Wzywałem rzeki,wzywałem góry,łąki,lasy,wiatry i ognie,wzywałem Boga i piekłem się stawałem,
a głos nie uszedł dalej niż za róg,gdzie samotności sługusy prośbę zabijały.
I niby nic już,dawno w objęciach przepaści,choć systemowe racje układały się na moich dłoniach,
lecz wciąż martwy,jak skała skąpana we krwi,jak zwłoki zapomnianej padliny,w mokrym zagnitym rowie.
Bo nie było miłości,bo nie było spełnienia.Nie było mnie,ani tu,ani na drugiej jeszcze stronie,
lustro zaparowane bólem,lustro pęknięte żałością.
A teraz?Kto schwycił losu gardlo przepite zdobycznymi duszami?
Kto powiedział:dość?Kto miecz niedoli złamał?
Kto?Dla mnie i dla nas,
Dziś świat służy mi,plastyczny niczym glina zrodzona z rozkwitu marzeń.
Mam Ciebie,mam dłonie delikatne,bo już nie zaciskają się na kolcach przeznaczenia,
znów rozkosz krzyczy zgniecionym prześcieradłem i nie jest to pustego pożądania skrzywienie.
To kolejny lot wyżej niż wysoko,wyżej niż aniołów podwieszone sufity,
to miłość bez oddechu,to usta Twe,naprężona od pieszczoty szyja.
Dłonie znów splecione i może będzie bolało,zaraz albo zaraz potem,
ale to chwila,całe moje życie,niech w chwili tej spłonę.
Zapatrzony w dal,zamyślony,próbuję rozwikłać tę zagadkę,
Kocham.Wystarczy?I kto rządzi światem?
Kto ma klucze do losów ludzkich,kto otworzył te kolejne tajemnicze drzwi?
Czego chciał nauczyć mnie?Kim jest oddzwierny nieba?kimżeś jest kluczniku niebios?wyrzuć klucz ten,zostaw nam otwarte serca i spokojne sny.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-07 Dodano: 2007-03-07 12:05:30

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie