Niekończąca się historia

jak jak zabijać siebie jak jak zabijać siebie jak jak powinien wiedzieć każdy Oddział zamknięty

wyschnięte źródło
zamknięte drzwi
pobity grajek uliczny

skończona historia, a życie trwa
wyczerpane, zużyte Histeria królem
Żenada Losem, zamilknięcie niemożliwe
pobyt idioty na arenie

czasem sen o morzu, o krawcach
szyjących mu szlafrok i snycerzach
kujących mu zbroje
i kowalach bijących je w twarz
i królach wyliczających mu razy

Lecz ono zemści się, zje nas
pożre słonie i świat, a morzem
tym jest Nicość - złość, przyjaźń
chór, cytry-
Nicość

nieskończona myśl
plac po którym hula posłuszny wiatr
Co złapać za rękę? Jak wyleczyć się?
Jakie opium wskrzesi sen na jawie, jawę we śnie
metamorfozy i dobre więzy
i sanie bez lęku mknące znów przed siebie
w dal, znikąd donikąd na przestrzał
w noc, jak za dawnych lat, na wylot
do skóry dna, by uchwycić sens
odwiecznego wirowania gwiazd
i zniknąć w pędzie na dnie łez
w kwiecie bzu jak na muzyki dnie
odnaleźć i pożegnać osady królów jezior i rzek
i powitać się z nich jako Bóg, ten,
brat, ojciec, odbicie lustrzane
pożegnać się z nimi, pożegnać czas

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

nieudane próby uchwycenia siebie
i zakotwiczenia i zniknięcia
jako w niebie tak i na ziemi
by uchwycić swą myśl - obraz pełen znaczenia -
wynaleziono lustro, jeszcze zanim
w taflę szkła zagłębił się wzrok
lustro w nas jest ścianą przed którą stajemy,
od której się odbijamy i z zewnątrz
poznajemy i pożeramy siebie
ale czy trafiamy w cel -
zetknięcie dwóch ciał trafia w próżnię Julio
za mało nas samych w strumieniu
do którego należymy

Patrząc w strumień zatrzymuję czas
i zdobywam twarz i przestaję płynąć
Byłem w tym strumieniu
zanim w niego spojrzałem?
Inni odbijają się w nim całkiem wiarygodnie
jako ludzie psy i koty
Ale gdy ja w niego spoglądam często widzę tylko
jak falują kontury obcego kosmatego pająka

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

Czy kiedyś będę w tym strumieniu?
Czy będę się tylko odbijał
od wód i oczu zwierciadeł,
a nigdy w nie się tak naprawdę nie zapadnę
Czym i jak to zrobić?
By nie wychodząc poza życie,
w tym biegu się uchwycić słów i dłoni
i wejść w kontakt
z rozkosznym falowaniem jej ciała,
by w zapomnieniu i pełni
dobiec do mety..

kamienne rzeki płyną, dzieci śpią, wilki wyją
metal kroi ciało, ktoś śmieje się, ktoś płonie, ktoś płacze -
gdzieś w tej samej chwili - łączy to nienazwane coś
oraz przestrzeń, sny i czas - to różne strony medalu,
twarze monety jednej rzeczywistości,
wszędzie i nigdzie, zawsze i teraz,
zewnątrz i wewnątrz, a więc..

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

nie czując upojenia, czując cierpienie
albo nic - piekło na ziemi
jakiej trzeba myśli dosiąść
w jakie twarze się zapaść, w jakie krajobrazy, oblicza
ludzi starych, dzieci i kobiet - te nie są stąd,
a są stąd - od kogo się nauczyć znalezienia się w sobie
i w świecie i czucia się dobrze, czyli bycia sobą,
posiadania paru prostych głodów i nadziei i marzeń
i spełnień i paru rzeczy do zrobienia

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

rozbiegane pająki i pajączki po kątach,
nie zawsze syte, zawsze zbędne obsiadły stadem
jedną maskę, sidło, sieć, przyszły i pójdą
dosiadają gołębi spojrzeń miłości i pociągów wierzeń
rowerów nienawiści i kajaków okrucieństwa
pająków miłości i gołębi nienawiści w rzece
szalbierstwa ewolucji

A na tych pająkach rodzą się kolejne pająki
A wszystko to jest jednym wielkim pająkiem

dalej dalej snujmy sieć
naszą odpowiedź na pustki zew
na sidło świata w nas
na bycie dla siebie klatką
na czas

Rodzice i dzieci co mają cel
co sobą są i wiedzą gdzie biec
porwani przez strumienie
Jak dużo ich, jak dobrze że
nie jestem jednym z nich
i jaka szkoda

Oni nie chcą uwierzyć że są
przelotną grą kolorowych cieni
na ciemnym ekranie i że
nie ogląda ich gry nawet
jakiś podrzędny pająk dyktator
w swym prywatnym kinie

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

Nicość jest tym co czeka pustą i pełną świadomość
tak samo - zniknięcie, ale sidła zostaną
i złapią nowego biednego pająka
a ten rozpostrze się na mroźnych połaciach przestrzeni
i zwariuje i okaleczy się i złapie bezsensowną chorobę
i zapragnie zniknąć i nie będzie mógł

Czy czujesz ten rozpędu śpiew
Czy widzisz tę przerażającą rzecz
Jutro będzie lepiej

Trochę ulgi prawdziwego zapomnienia
jest tylko w radosnym umieraniu

autor

Belamonte

Dodano: 2009-06-29 16:03:49

Ten wiersz przeczytano 849 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie