NIEPOKORNA.

Na samą myśl o tych latach,
Uśmiecham się sama do siebie.
Choć nie zmieniłam świata,
Udało się czasem być w niebie.

Na wiosnę w pobliskim parku,
Róże zrywałam i bratki.
A potem na miejskim targu,
Z bukietów szedł handel gładki.

A za to- co zarobiłam,
Z saturatora wodę,
Ferajna z podwórka piła,
Plus lody na ochłodę.

Z pokoju piękną firankę,
Pocięłam na spódniczkę.
Pieściłam każdą falbankę,
I wyglądałam ślicznie.

A w klubie tańca, przy cza-czy,
Dosłownie zrobiłam furorę,
Mama zdążyła wybaczyć,
Uciekłam przed ścierką w porę.

Nigdy też nie wróciłam,
O czasie z dyskoteki.
Zabawa zbyt szumna była,
A czas do rana- daleki.

I teraz, choć już niewolna,
Nie umiem spokoju ugościć.
Uparta i niepokorna,
Smakuję drobinek wolności.

..............czy niepokora......trzyma do starości?

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2005-03-21 00:17:31

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie