Niepozorny kasztan

Dziewiąty października zamknę się między krawędziami filiżanki,
palcem okrążam jej nierówne brzegi
spoglądam na wskazówki zegara jak ulatują wraz dymem świeżej kawy
obok niepozornie leży kasztan, którego znalazłam w parkowej alejce
przypomina jak ta pora roku gubi kolorowe liście jesieni, jej babiego lata
opadających bezwiednie z drzew
ulotne uczucie kochania tej bajkowej krainy, jej barw złota migocących w słońcu
okryta grzeszną purpurą czerwieni
patrzę w dal zamyślona w ręku trzymam kasztan brązowy
jest jak puszczana melodia w radiu o miłości
znowu łza w oku się zakręciła delikatnie po policzku się potoczyła
do filiżanki skapnęła, chwila czasu zatrzymania
czy naprawdę ta łza istniała, jak ta muzyka, która w tle grała
powoli niczym pełna tęsknoty za tym, co już nie wróci, czuję jak zanikam
kasztan tulę do swego serca z cukrowego piernika
gdzie gra tylko z cicha, moja własna muzyka
i jak ten cud natury, co znalazłam w rozchylonej skorupce
brązowe oko ma w sobie jakąś moc magiczną
każe mi marzyć, że świat, w którym istnieje jest możliwy do zdobycia
jest niczym niepozorny skarp
więc odkładam ten magiczny kasztan
co pachnie jesienią na komodę gdzie znalazł sobie miejsce
gdzie widzi i słyszy dookoła dotykiem
już czas do rąk wziąć filiżankę z kawą i delektować się jej smakiem
a rozterki dnia schować na dno kieszeni.

autor

astreja

Napisany: 2011-10-09 Dodano: 2011-10-10 08:23:54

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie