Nieślubne zgubne dziecko

Biegnąc przed siebie
wiedziała, że już do niego nie wróci,
tak wiele i niewiele trzeba było,
aby najszczęśliwszy dzień w jej życiu,
okazał się burzliwą chwilą.
Nie spodziewała się, że tak straszne usłyszy słowa
z ust człowieka, którego tak mocno kocha.
Teraz w jej głowie dudniły one echem
"Dziecko nieślubne jest wielkim grzechem, jak mogłaś do tego dopuścić..." i tylko obelgi,
to jeszcze jakoś zniosła,
dopóki
nie podniósł na nią ręki.
Wtedy poczuła, że koniec jest bliski,
chwyciła za szal,
drzwi otworzyła
i nawet na chwile się nie obróciła,
a gdy znalazła bezpieczne schronienie,
ostatni raz tak gorzko załkała
nad tym,
co kiedyś miłością do mężczyzny zwała.
Potem zaś wstała,
i w strugach deszczu sobie przyrzekła,
że będzie kochać nad życie,
tego małego,
nieślubnego człowieka
i żadna siła jej nie przekona,
by pozbyła się "grzechu" miłości ze swego łona.

autor

zapalka

Napisany: 2012-04-27 Dodano: 2012-04-27 19:52:56

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie